ขอต้อนรับท่านเข้าสู่เว็บแห่งการชี้นำทางความคิด

สถิติวันนี้	13 คน
สถิติเดือนนี้	133 คน
สถิติปีนี้  สถิติทั้งหมด	51401 คน 1885359 คน
เริ่มเมื่อ 1 มกราคม 2552

จากประสบการณ์กว่า 20 ปี ทำให้เรารู้ว่า...การสร้างคนให้เก่งไม่ใช่เรื่องยาก แต่ การสร้างคนให้มีคุณภาพนั้นยากยิ่งกว่า...!!!...ให้สถาบันฝึกอบรมโจนาธานพัฒนาคนแทนคุณซิครับ...!!!...

:: เรื่องดลจิต ข้อคิดโดนใจ :: จะเป็นส่วนหนึ่งในการที่จะนำตัวอย่าง และเรื่องราวดีๆ ตลอดจนประสบการณ์ที่น่าสนใจ มาเล่าสู่กันฟัง ซึ่งอาจจะนำไปสู่การ ดลจิต โดนใจ ใครบางคน หรือหลายๆคนให้สู้ชีวิตต่อไปด้วยความมั่นใจอย่างมุ่งมั่น จนนำความสำเร็จมาสู่ชีวิต อย่างมีความสุข และเกิดความภาคภูมิใจที่ได้ทำไปโดยอาศัยหลักของความดี..... เอาล่ะครับ..มาอ่านเรื่องดลจิต ข้อคิดโดนใจ เรื่องแรก "อย่าวิพากษ์ด้วยความอิจฉา อย่าวิจารณ์ด้วยความไม่รู้" เรื่องมีอยู่ว่า..... เมื่อไม่นานมานี้..มีสื่อออนไลน์ของจีน สร้างความฮือฮาเป็นอย่างมาก เมื่อเศรษฐีหนุ่มจากเมืองเวินโจว มณฑลเจ้อเจียง ได้จัดขบวนขันหมากหลายร้อยล้านหยวน ที่เจ้าบ่าวและญาติมิตร ตั้งเป็นขบวนไปรับเจ้าสาว ด้วยรถหรูราคาแพงสุดๆถึง 26 คัน ต่อกันเป็นขบวนยาวกว่า 100 เมตร นำด้วยเฟอร์รารี่ 4 คัน ตามมาด้วยโรลสรอยซ์ 8 คัน เบ็นท์เลย์ 10 คัน และลัมโบกินิ 4 คัน มูลค่ารวมกันมากกว่าร้อยล้านหยวน ถือได้ว่าเป็นน้องๆงานมอร์เตอร์โชว์เลยทีเดียว และนับว่าเป็นขบวนขันหมากที่มีมูลค่ามหาศาล        การจัดขบวนขันหมากที่ใช้ทุนมหาศาลเช่นนี้ ก็เพื่อที่จะแสดงถึงความมั่งมีให้เป็นเกียรติแก่เจ้าสาว เรื่องนี้ถูกโพสต์ขึ้นในเว็บไซต์วิดีโอจีนเมื่อวันที่ 26 เม.ย.ที่ผ่านมา มีผู้ชมเกือบล้านคนในเวลาเพียงแค่สองวัน                     ชาวเน็ตฯ จีนที่ได้ทราบเรื่องราวนี้ ต่างแสดงความเห็นทั้งด้วยความอิจฉาและ ด้วยคำตำหนิว่า พวกเศรษฐีก็มักทำเป็นอวดรวย ฟุ่มเฟือยสิ้นเปลืองไปกับการแต่งงานเหลือเกิน ชาวเน็ตคนหนึ่งเขียนว่า "จำเป็นแค่ไหนกันที่ต้องใช้รถราคาแพงจำนวนมากมายขนาดนี้ เพื่อที่จะไปรับคนๆ เดียว และแต่ละคันก็เห็นมีแต่คนขับนั่งอยู่คนเดียวในรถ"        ขณะที่ชาวเน็ตอีกกลุ่มหนึ่ง ก็มองดูเรื่องราวนี้อย่างสงบ ด้วยเห็นว่า....  "วิถีชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกัน สำหรับคนที่มีเงินเหลือใช้หลายร้อยล้านหยวน ถ้าจะซื้อรถหรูมาขับก็เป็นชีวิตของเขา ตราบที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน คนที่ชอบวิจารณ์ ควรจะสนใจแต่เรื่องตัวเอง อย่าเป็นคนที่เข้าทำนองว่า เห็นคนรวยกว่าก็อิจฉา ครั้นเห็นคนต่ำกว่าก็เหยียดหยามดูถูกซะอีก" ครับ...เรื่องแบบนี้พี่ไทยเราก็มีอาการคล้ายๆกัน นั่นคือ ความอิจฉา และค่อนข้างไปในทางริษยา เมื่อเห็นใครดีกว่าก็มักพูดจาส่อเสียดไปในทางทำลาย ไม่อยากให้ใครดีกว่าตน บางคนถึงกับใส่ร้ายป้ายสีเมื่อไม่รู้จะทำร้ายเขายังไง ซึ่งก็มีให้เห็นกันอยู่บ่อยๆ คนดีในบ้านเราจึงเติบโตยาก เพราะโดนกระชากข้างหลังอยู่เสมอ (แทงข้างหลัง) โตได้ก็คล้ายๆคนพิการ เพราะทำอะไรดีๆไม่ค่อยได้ อันเนื่องจากมีแข้งมีขามาขัดกันอยู่ตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม พุทธศาสนาก็สอนไว้นานแล้วเกี่ยวกับ พรหมวิหารสี่ ก็อยากให้นำมาใช้กันบ่อยๆ คือ เมตตา กรถณา มุทิตา และ อุเบกขา แต่คนส่วนใหญ่ยังทำไม่ได้ เพราะจิตยังต่ำอยู่ ไม่ได้ถูกยกระดับขึ้นมาให้สูงพอต่อการเป็นมนุษย์  จึงมิอาจหยุดอิจฉาริษยากันได้ ถ้าใครหยุดได้แล้ว จงภูมิใจในตนเองได้เลย เพราะเรากำลังมีศักดิ์ศรีแห่งการเป็นมนุษย์แล้ว และจะสามารถที่จะพัฒนาอะไรดีๆต่อไปได้อีก การที่คนเราจะพัฒนาชีวิต หรืออะไรก็ตามให้ดีขึ้นไปได้อีก จะต้องยกระดับจิตของเราให้เป็นมนุษย์ให้ได้เสียก่อน (ไม่ต้องถึงกับเป็นเทพหรอกนะ เอาแค่อยู่ในระดับมนุษย์ก็พอ) หลังจากนั้นจะบอก จะสอนอะไรก็เข้าใจได้ง่ายมาก แต่ถ้าเอาแต่สอนโดยไม่ยกระดับจิตให้สูงพอ ก็เป็นอย่างที่ผ่านมาแหละครับ คือมีพระดีมาเทศก็เข้าไม่ถึงจิต มีครูดีมาสอนก็เข้าไม่ถึงใจคนเลวคนร้ายก็ยังเพิ่มทวีคูณ มา-ยก-ระดับ-จิต-สำ-นึก-กัน-เถิด-ครับ แค่พยายามรักษาพรหมวิหารสี่ให้ได้เสียก่อน จาก 1 วัน เป็น 2 วัน จาก 2 วันเป็น 2 สัปดาห์ จาก2 สัปดาห์ เป็น 2 เดือน จาก 2 เดือนเป็น 2 ปี จาก 2 ปมีเป็นตลอดชีวิต หากทำได้อย่างนี้ เรื่องดีๆอย่างอื่นจะตามมาเอง....   เรื่องดลจิต ข้อคิดโดนใจ เรื่องที่ 2 " การรักษาชีวิตให้สุขสดชื่นเสมอ " ผมได้มีโอกาสอ่านเรื่องนี้แล้ว รู้สึกดลจิต โดนใจมากเลยครับ เพราะคิดแนวเดียวกัน ก็เลยอยากให้ท่านที่เข้ามาได้อ่านกันบ้าง ลองอ่านกันดูนะครับ.. มีอุบาสิกาผู้หนึ่ง ทุกๆ วันต้องตัดดอกไม้นำไปถวายพระที่วัดมิเคยขาด วันหนึ่งบังเอิญพบอาจารย์เซนอู๋เต๋อ จึงถามว่า การนำดอกไม้ไปถวายพระเป็นประจำจะทำให้ได้บุญไหม อาจารย์เซนอู๋เต๋อจึงกล่าวกับนางว่า "หากยึดตามคัมภีร์ที่ได้มีการบันทึกไว้ การนำดอกไม้ที่สดหอมมาถวายพระอย่างสม่ำเสมอ ผลบุญจะส่งให้สีกามีรูปโฉมงดงามในชาติหน้า" อุบาสิกาผู้นั้นจึงพูดต่อไปว่า..  "ทุกครั้งยามที่ดิฉันนำดอกไม้มาถวายพระ จะรู้สึกเสมือนจิตวิญญาณได้ถูกน้ำชำระล้างจนสะอาดหมดจด ทว่าเมื่อกลับไปถึงบ้านจิตใจกลับฟุ้งซ่านวุ่นวาย จึงอยากสอบถามท่านว่า ทำอย่างไร ดิฉันจึงจะรักษาความสุขสดชื่นของจิตใจเอาไว้ได้ ในท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของโลกฆราวาสนี้ ? " อาจารย์เซนอู๋เต๋อ ถามกลับไปว่า "สีกานำดอกไม้สดมาถวายพระ อยากทราบว่าสีกามีวิธีรักษาดอกไม้ให้สดอยู่ได้อย่างไร?" อุบาสิกาจึงตอบว่า "วิธีรักษาความสดของดอกไม้ ที่ดีที่สุดคือเปลี่ยนน้ำในแจกันทุกวัน และก่อนที่จะนำดอกไม้ไปใส่ในน้ำใหม่ ให้ตัดปลายก้านดอกส่วนที่แช่อยู่ในน้ำทิ้งไปก่อน เพราะส่วนนั้นเป็นส่วนที่ก้านเน่าเปื่อยจนไม่สามารถดูดซึมน้ำขึ้นมาเลี้ยงดอกได้ ซึ่งจะทำให้ดอกไม้เหี่ยวเฉาง่าย" เมื่อได้ฟังดังนั้น อาจารย์เซนอู๋เต๋อ จึงกล่าวว่า..  "การรักษาจิตใจดวงหนึ่ง ให้ใสบริสุทธิ์กลับมีหลักการเช่นเดียวกัน สิ่งแวดล้อมที่เราใช้ชีวิตอยู่ ณ ขณะนี้ก็เป็นดั่งน้ำในแจกัน ส่วนตัวเราเป็นเช่นดอกไม้ ที่ต้องหมั่นชำระจิตใจให้สะอาด พิเคราะห์ตนเอง ทำความดี ละเว้นความชั่ว จึงจะสามารถซึมซับธรรมมะเข้ามาในชีวิตได้" อุบาสิกาได้รับคำสั่งสอนก็รู้สึกยินดียิ่งนัก จากนั้นจึงกราบลาอาจารย์เซนพลางกล่าวว่า "ขอบคุณท่านที่ชี้ทางสว่าง ดิฉันหวังว่าวันหนึ่งจะได้มีโอกาสใช้ชีวิตศึกษาพระธรรมที่วัดแห่งนี้ สดับรับฟังเสียงระฆังทำวัตรและการสวดมนต์ภาวนา ผ่านชีวิตด้วยความสงบสุข" ทว่าท่านอาจารย์เซนอู๋เต๋อ กลับบอกนางไปว่า....  "ลมหายใจของสีกาคือเสียงสวดมนต์ ชีพจรคือเสียงย่ำระฆัง ร่างกายคืออารามศักดิ์สิทธิ์ สองหูคือพุทธะ เช่นนี้ยังมีที่ใดไม่สงบสุข ไม่จำเป็นต้องมาใช้ชีวิตในวัดก็สามารถรักษาจิตใจให้สงบพิสุทธิ์ได้ด้วยตนเอง ในทางกลับกัน หากจิตใจไม่อาจขจัดความฟุ้งซ่าน แม้ว่าร่างกายจะอยู่ ณ อารามลึกเร้นในหุบเขา ก็มิอาจพบความสงบสุขได้ ...  "เซน" เน้นย้ำให้อยู่กับปัจจุบันขณะ ฉะนั้นใยต้องรอจนถึงวันพรุ่งนี้เล่า" ปัญญาเซน : ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกสิ่งสำเร็จได้ด้วยใจของเรานี้เอง   ที่มา : หนังสือ 《禅的故事精华版》, 慕云居 เรียบเรียง, สำนักพิมพ์ 地震出版社, 2006.12, ISBN 7-5028-2995- เรื่องดลจิต ข้อคิดโดนใจ เรื่องที่ 3           "อย่ามองคนในแง่ลบ อย่ามองโลกในแง่ร้าย แต่ก็อย่าเชื่อง่ายจนเกินไป ขอให้ใช้ความคิดสักนิดนึง"   เรื่องดลจิต ข้อคิดโดนใจ เรื่องที่ 4  “อย่าให้ธรรมชาติของชีวิตต้อง สะดุดเพราะถูกถาม” ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีตะขาบตัวหนึ่งมันเดินไปเดินมาด้วยขาที่มีอยู่อย่างมากมายได้อย่างรวดเร็ว แถมยังเดินได้ตรงไปตรงมา เจ้ากบผู้มีสี่ขา ก็สงสัยว่าเจ้าตะขาบเดินได้อย่างไรถึงไม่วุ่นวาย หรือพันกัน เพราะตัวมันมีสี่ขาบางทีก็ยังสับสน บางครังก็งวยงงว่าจะใช้ขาไหนดี วันหนึ่งมันก็ไปดักหน้าตะขาบ แล้วถามว่า ท่านตะขาบ ขอถามอะไรหน่อยซิ ว่าเจ้าใช้ขาของเจ้าเดินอย่างไรจึงไม่สะดุด หรือพันกันเลย เจ้ายกขาไหนก่อนหน้าหลังน้ะถึงสามารถเดินได้ตรงเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างนี้ เจ้าตะขาบเคยเดินอยู่ดีๆ ก็ไม่นึกว่าจะมีใครมาถาม ก็ตอบไปว่า..ไม่รู้ซิ ข้าก็เดินของข้าอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว แต่..เมื่อเจ้าอยากรู้ ข้าขอคิดดูก่อนน้ะ เจ้าตะขาบก็ขบคิดอยู่นาน แล้วก็ลองขยับขาดูว่ามันยังไงกัน เจ้าตะขาบก็เริ่มงงจนไม่รู้ว่าจะขยับขายังไงดี จึงตวาดกบกับไปว่า ทีหลังเจ้าอย่ามาถามอะไรอีกน้ะ ดูซิข้าเดินของข้าอยู่ดีๆ พอเจ้ามาถามเลยทำให้ข้าสับสน หลังจากนั้นมันก็เลยเดินไม่ตรงมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ เรื่องนี้บอกให้รู้ว่า : เรื่องบางเรื่องหากขบคิดมากความกลับเพิ่มปัญหา บางอย่างที่เป็นธรรมชาติในชีวิตก็ไม่ต้องคิดมาก ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติทุกอย่างจะดีเอง ที่มา : นิยายเซน   เรื่องดลจิต ข้อคิดโดนใจ เรื่องที่ 5                       "ตีน กับ ตา" ตีนกับตา               อยู่กันมา                แสนผาสุก จะนั่งลุก                ยืนเดิน                   เพลินหนักหนา มาวันหนึ่ง              ตีนทะลึ่ง                เอ่ยปรัชญา ว่ามีคุณ                 แก่ตา                    เสียจริงจริง ตีนว่าพา                ตาไปใน                ที่ต่างต่าง ตาจึงได้                ชมนาง                  และสรรพสิ่ง เพราะฉะนั้น          ดวงตา                   จงประวิง ว่าตีนนี้                  เป็นสิ่ง                   ควรบูชา   ตาฟังตีน               คุยโม้                     ก็หมั่นไส้ จึงร้องบอก            ออกไป                  ด้วยโทสา ว่าที่ตีน                 ไปไหนได้              ก็เพราะตา ดูมรรคา                เศษแก้วหนาม       ไม่ตำตีน เพราะฉะนั้น          ตาจึง                     สำคัญกว่า ขอตีนอย่า             ได้มา                     คิดดูหมิ่น สรุปว่า                  ตามีค่า                  สูงกว่าตีน ทั่วธานินทร์           ตีนไปได้               ก็เพราะตา   ตีนได้ฟัง               ก็คลั่งแค้น             แสนจะโกรธ เร่งพิโรธ               กระโดดไป            ใกล้หน้าผา เพราะอวดดี           คุยเบ่ง                   เก่งกว่าตา ดวงชีวา                จะดับไป                ไม่รู้เลย ตาเห็นตีน              ทำอวดเก่ง             เร่งกระโดด ก็พิโรธ                  แกล้งระงับ            หลับตาเฉย   ตีนพาตา               ถลาล้ม                  ทั้งก้มเงย ตกเหวเลย             ตายห่า                  ทั้งตาตีน   ผู้ประพันธ์ : พระมหาฤษี และ พระมหาเฉลียว                     วัดชลประทานรังสฤษดิ์